https://enthemata.wordpress.com/2015/10/04/apallagi/
του Στρατή Μπουρνάζου
Έχει εξηγηθεί νομίζω επαρκώς γιατί το δικαίωμα απαλλαγής από τα θρησκευτικά δεν μπορεί να προϋποθέτει τη δήλωση του γονέα ότι το παιδί του «δεν είναι χριστιανός ορθόδοξος», όπως προβλέπει η εγκύκλιος Λοβέρδου. Αρκεί ο γονιός να δηλώσει την απαλλαγή για λόγους συνείδησης, χωρίς να απαιτείται η (αντισυνταγματική) δήλωση θρησκεύματος.
Αν συμφωνούμε σ’ αυτό, προχωράω σε ένα δεύτερο σημείο, λιγότερο προφανές. Η διαδικασία της απαλλαγής είναι, αυτή καθαυτή, προβληματική. Πρώτον, επειδή κάποιοι δεν θα τη χρησιμοποιήσουν, αναλογιζόμενοι τις ενδεχόμενες συνέπειες για το παιδί τους — ας το σκεφτούμε σε μια μικρή κοινωνίας. Δεύτερον, και ακόμα σημαντικότερο, γιατί μεταθέτει την ευθύνη στον γονιό. Το κράτος, δηλαδή, σαν να παραδέχεται ότι προσφέρει ένα μάθημα που ταιριάζει στο κατηχητικό παρά στο (ουδετερόθρησκο) σχολείο· και αντί να το αλλάξει, κάνοντάς έγκυρο και κατάλληλο για όλους, πετάει το μπαλάκι σε μαθητές, γονείς και κηδεμόνες: Αν δεν το θέλετε, μπορείτε να απαλλαγείτε!
Το αντίστοιχο θα ήταν, λ.χ., ένα «εθνικόφρον» μάθημα αγωγής του πολίτη, με το Υπουργείο να λέει στους (δημοκράτες) γονείς: Αν δεν σας αρέσει, μπορείτε να απαλλαγείτε! Ή να γίνει εγχειρίδιο το Λεξικό των Γιούντιν-Ρόζενταλ, με το Υπουργείο να λέει στους διαφωνούντες: Με μια δήλωση μπορείτε να απαλλαγείτε!
Η μετάθεση της ευθύνης από κράτος στις ατομικές πεποιθήσεις του γονιού είναι επικίνδυνη, όχι μόνο σε σχέση με τις πεποιθήσεις του μαθητή που συγχωνεύονται με τις πρώτες, αλλά διότι το κράτος απεκδύεται της ευθύνης του για ένα μάθημα έγκυρο και παιδαγωγικά σωστό, για όλους. Ας σκεφτούμε τι σημαίνει δυνητικά αυτή η «ατομική επιλογή» σε σχέση με γονείς που δεν θέλουν το παιδί τους να διδάσκεται το «βιβλίο του πιθήκου» (= Δαρβίνου) ή της εκάστοτε διαχρονικής Μαρίας Ρεπούση.
Η ουσιαστική λύση είναι το μάθημα από κατήχηση να μετατραπεί σε σπουδή των θρησκειών – και του χριστιανισμού ασφαλώς, που θα έχει μεγάλο μερίδιο, ως μία από τις θρησκείες που σφράγισαν τον πλανήτη, αλλά και την Ελλάδα ειδικότερα. Μέχρι να γίνει αυτό (σήμερα ούτε με τηλεσκόπιο δεν είναι ορατό), η απαλλαγή θα παραμένει ένα κακό, αλλά απολύτως αναγκαίο μέτρο, που μας δείχνει πόσο στραβό είναι το σημερινό μάθημα. Σε αυτές τις συνθήκες, ασφαλώς πρέπει να αγωνιστούμε για την κατάργηση της εγκυκλίου Λοβέρδου· οι μάχες δίνονται στο σήμερα. Η διατήρηση της εγκυκλίου είναι μια πολύ συμβολική επιβεβαίωση της ισχύος της Εκκλησίας, ότι μπορεί να επιβάλλει τους όρους της παντού.
ΥΓ. Μέσα σε όλα, ο Αρχιεπίσκοπος μίλησε «για κάποια κυρία που έχει ορισμένες ιδέες της και της ήρθε στο μυαλό». Δεν είναι τυχαίο ότι αναφερόταν σε γυναίκα· θα έλεγε άραγε ποτέ «για κάποιον κύριο»; Και, ακόμα χειρότερα, αρνείται απαξιωτικά να πει το όνομα της υφυπουργού Παιδείας, Σίας Αναγνωστοπούλου. Πρόκειται για παράδειγμα σεξισμού και απρέπειας. Επίσης, δεν το βρίσκω και φοβερά χριστιανικό, αλλά σε αυτό δεν μου πέφτει λόγος.
