Την Τετάρτη 21 Απριλίου πραγματοποιήθηκε στην Στ΄ Αίθουσα της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ το πρώτο μάθημα του εαρινού επιμορφωτικού κύκλου που διοργανώνει ο ΚΑΙΡΟΣ με θεματικό άξονα τη Δημιουργία. Η εισήγηση του καθηγητή Γενετικής Ανάπτυξης και Μοριακής Βιολογίας Θεόδωρου Αμπατζόπουλου παρουσιάστηκε στο πλαίσιο των μεταπτυχιακών μαθημάτων του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ Χρυσόστομου Σταμούλη. Την εκδήλωση, στην οποία παραβρέθηκαν περί τους 100 φοιτητές και θεολόγοι-εκπαιδευτικοί, προλόγισε ο καθηγητής Χρυσόστομος Σταμούλης ο οποίος τόνισε την ανάγκη να αρθούν οι βεβαιότητες που συχνά αναπαράγουν απλώς τις ιδεοληψίες ακυρώνοντας το δημιουργικό διάλογο και την έρευνα και να καλλιεργηθεί η στάση της απορίας. Στη συνέχεια ο Γρηγόρης Μαυροκωστίδης ?μέλος της προσωρινής Διοικούσας επιτροπής του ΚΑΙΡΟΥ- τόνισε την ανάγκη η επαγγελία για αναβάθμιση της θρησκευτικής εκπαίδευσης να περνά μέσα από τη διαρκή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών-θεολόγων και το διαλόγο της Θεολογίας με άλλους επιστημονικούς χώρους προς όφελος, εν τέλει, του ίδιου του ανθρώπου τον οποίο υπηρετούν όλες οι επιστήμες.

Στην εισήγηση ?που παραχωρήθηκε ευγενώς από τον καθηγητή Θεόδωρο Αμπατζόπουλο και σύντομα θα παρατεθεί στην ιστοσελίδα μας σε ξεχωριστό αρχείο Power Point- παρουσιάστηκε αναλυτικά το μοντέλο της Φυσικής Επιλογής, που πρώτος εισηγήθηκε ο Κάρολος Δαρβίνος το 1859, και έγινε αναφορά στα σημεία τριβής που αυτή δημιούργησε στο χώρο της φιλοσοφίας της επιστήμης. Αρνούμενος να οχυρωθεί πίσω από επιστημονικές βεβαιότητες και δογματισμούς, ο καθηγητής Αμπατζόπουλος αναφέρθηκε στα προβλήματα και τη σύγχυση που προκάλεσε η εφαρμογή κριτηρίων και μεθόδων από το συγγενή χώρο των θετικών επιστημών ?όπως η Φυσική, η Χημεία και τα Μαθηματικά- στον ιδιαίτερο και αμφίρροπο χώρο της Βιολογίας. Η επιστήμη της Βιολογίας αναμετριέται με το ίδιο το γεγονός της Ζωής στην πιο δυναμική εκδοχή του, αποκλείοντας έτσι οποιαδήποτε στατική ή τελεσίδικη ερμηνεία του. Η Δημιουργία άλλωστε, ως ένα «γίγνεσθαι», ένα γεγονός εν εξελίξει, επιβάλλει στη Βιολογία την απαίτηση να μιλά για αυτήν με παραδοχές και όχι με ασάλευτους νόμους και αμετακίνητες βεβαιότητες. Σε αυτόν το δυναμικό χώρο γνώσης και της έκπληξης από το  συνεχώς αναδιατυπούμενο ερώτημα που είναι η ίδια η Ζωή, κανένα στατικό και περίκλειστο ερμηνευτικό ή φιλοσοφικό μοντέλο, όπως η ουσιοκρατία, η αιτιοκρατία ή η τελεολογία δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις ή να διεξάγει έστω ένα οικοδομητικό διάλογο.